‌ براساس نتایج به دست آمده از نیاز سنجی و بررسی های انجام شده در زمینه اسناد بالا دستی ، رویکرد غالب بر برنامه درسی زبان و ادب فارسی مدارس بین الملل ، رویکرد اجتماعی از نوع انتقال فرهنگی است. به این معنی که برنامة درسی مزبور می‌کوشد در قالب بیان روابط اجتماعی، همراه با آموزش زبان فارسی، فرهنگ ایران اسلامی را به زبان‌آموزان انتقال دهد. البته در هر یک از مراحل طراحی و اجرای برنامه رویکرد های مناسب دیگری اتخاذ شده‌اند که همگی از رویکرد اصلی برنامه پیروی می کنند. این رویکردهای فرعی برنامة درسی فارسی عبارت‌اند از:  

 الف) رویکرد تلفیقی  

 به منظور انتقال جامع و یکپارچة دانش ها، مهارت ها و ارزش‌های مورد نظر در برنامة درسی فارسی در سازماندهی محتوای مواد آموزشی از "رویکرد تلفیقی" استفاده می شود. علاوه بر تلفیق مهارت­های زبانی شفاهی در بخش "خواندن" و مهارت های زبانی کتبی در بخش "نوشتن"، سعی خواهد شد در جهت ایجاد انسجام و هم‌خوانی مفاهیم و موضوعات آموزشی نیز از رویکرد تلفیقی استفاده شود .

 ب) رویکرد ارتباطی

در تدوین برنامة درسی فارسی، به منظور آموزش کارکردهای زبان فارسی از "رویکرد ارتباطی" بهره گرفته شده است. در این رویکرد ، زبان و ادبیات وسیله‌ای برای برقراری روابط متقابل اجتماعی بین افراد تلقی می‌شود. همچنین بر فرایند گفت و گو، فراگیری زبان از طریق تعامل، و تماس نزدیک‌تر زبان‌آموز با زبان واقعی به منظور درک مطلب، بیشتر تأکید می‌شود. هر چه تماس دانش‌آموز با زبان و ادبیات واقعی بیشتر شود، امکان تعامل او با افراد و گروه‌های متفاوت افزایش می‌یابد. این رویکرد هم "رویکرد ساختاری" را در بر می‌گیرد و هم "رویکرد کاربردی/ گشتاری" را. شاید بتوان رویکرد ارتباطی را به عنوان رویکردی کاملاٌ تلفیقی در حوزة زبان و ادبیات تلقی کرد که در این صورت از طریق آن می‌توان بسیاری از نیازهای مادة درسی، زبان‌آموز و جامعه را تحت پوشش قرار داد. در این رویکرد هدف یادگیری دست یافتن به "توانش ارتباطی" است. توانش ارتباطی حاصل ترکیب "توانش دستوری" (دانش قواعد زبان ) و "توانش جامعه‌شناختی" (دانش قواعد کاربرد زبان در جامعه) گوینده است. توانش ارتباطی عبارت است از توانایی به کارگیری زبان در زمان و مکان و یا نسبت به افراد خاص؛ یعنی توانایی استفاده از قواعد گفت و شنود.

ج) رویکرد ترکیبی

در تدوین برنامة درسی فارسی، در زمینة شیوه‌های زبان‌آموزی از "رویکرد ترکیبی" بهره گرفته شده است. در این رویکرد روش‌های تحلیلی با یک یا چند روش از روش‌های کلی زبان آموزی ترکیب می شوند. ‌در واقع این رویکرد را می توان رویکرد "ترکیبی کلی ـ تحلیلی" نیز نامید. بنابراین رویکرد ترکیبی رویکردی است که به صورت هم‌زمان، هم به صورت های کلی زبان توجه دارد و هم به صورت های جزئی آن می پردازد. رویکرد ترکیبی به شکل های زیر قابل اجراست:

·          ترکیب آوا ـ حرف ـ کلمه محور

·         ترکیب آوا ـ حرف ـ جمله محور

·         ترکیب کلمه ـ حرف ـ آوا محور

·         ترکیب جمله ـ حرف ـ آوا محور