تفکر، استعدادی الهی است که در اثر تربیت به فعلیت می‌رسد و انسان می‌تواند در پرتو تقوای الهی، با متعادل کردن قوای درونی خویش، از آن در مسیر فطرت توحیدی بهره‌برداری کند.از جمله مسائلی که برنامه ریزی درسی مورد تاکید قرار می دهد فرایند تفکر به ویژه تفکر خلاق یا آفریننده است. اهمیت این موضوع تا حدی است که برنامه ریزان و دست اندرکاران آموزش و پرورش تفکر و نوع متعالی آن یعنی تفکر خلاق را در سر لوحه ی برنامه های درسی قرار می دهند. برای پرورش تفکر خلاق باید فرصت کافی در اختیار دانش آموزان قرار داد و تا جایی که امکان دارد آنان را از انجام فعالیت های قالبی و از پیش تعیین شده بر حذر داشت. برنامه ریزان و سیاست گذاران نظام آموزشی و مجریان برنامه باید توجه داشته باشند که تنها اتکا به محتوای کتاب های درسی برای پرورش تفکر خلاق کافی نیست. باید در دروسی مثل انشا پا را فراتر از مطالب عادی و معمولی گذاشت. باید تعصبات نادرست را کنار گذاشت و به دانش آموز مجال داد که در حوزه امور عادی و عینی و ملموس نماند.(ارائه شده در همایش ایده سازی، پردازش و اجرا در نوجوانان و جوانان ، دانشگاه فرهنگیان کازرون ، 1391)
