زبان پدیده ای فردی و اجتماعی است که زندگی انسان را احاطه کرده است. از آنجا که فرد با زبان می اندیشد و خواسته های خود را به دیگران انتقال می دهد، ضرورت دارد نقش زبان در جریان یاددهی یادگیری مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد. روان شناسی زبان از جمله حوزه های های بین رشته ای در علوم انسانی است که به ما کمک می کند تا دانش آگاهی خود را از زبان و چگونگی یادگیری آن افزایش دهیم. چنانچه از نام آن بر می آید، روان شناسی زبان، علمی است که روان شناسی و زبان شناسی را به هم مربوط می کند.

  روان شناسی زبان، رشته ای است علمی که روان شناسی، زبان شناسی وعلوم تربیتی را با یکدیگر پیوند می دهد. وقتی که کاربرد روان شناسی زبان مطرح باشد؛ موضوع علوم تربیتی است، هنگامی که ویژگی های روانی زبان در رابطه با مغز و رشد شناختی وارتباط انسانی مورد توجه باشد، مسئله روان شناسی است و موقعی که جنبه های ساختمانی، علامتی، گفتاری و نوشتاری آن تاکید شود، موضوع زبان شناسی است. توجه به روان شناسی زبان بیشتر از این جهت است که زبان یکی از فعالیت های اساسی ذهن آدمی است و یک وسیله ی فوق العاده مهم ارتباطی برای انسان و رشد اوست.

امروزه در نظام های آموزشی مطالعه درباره یادگیری زبان بقدری اهمیت پیدا کرده است که در رشته هایی همچون آموزش ابتدایی ، دانشجویان این موضوع را به عنوان واحد درسی دانشگاهی می خوانند. آنها در این واحد درسی با ماهیت زبان فارسی، مبانی یادگیری زبان، سطوح زبانی و مشکلات آموزش زبان آشنا می شوند تا از این رهگذر بتوانند اطلاعات لازم را برای تدریس مهارت های زبانی فارسی کسب کنند.

این کتاب از 6  فصل تشکیل شده است. در فصل اول رشته روان شناسی زبان، تاریخچه و قلمروهای روانشناسی زبان بررسی می شود. در فصل دوم مبانی زیست شناختی زبان با توجه به دستگاه عصبی و مغز مورد بررسی و تحلیل قرار می گیرد. فصل سوم با عنوان مبانی زبان شناختی به سطوح آوایی، صرفی و نحوی یا دستورزبان فارسی می پردازد. در فصل چهارم شما می توانید اطلاعاتی درباره نظریه های مطرح در حوزه روانشناسی زبان بدست آورید. با توجه به مبانی زیست شناختی، زبان شناختی و روان شناختی، در فصل پنجم مطالبی درباره اختلالات زبانی مطرح شده است. در نهایت در فصل ششم موضوع دوزبانگی و مسائل مربوط به آن مطح شده است. (دکتر حسین قاسم پورمقدم، انتشارات دل نگار، 1396)