زبان یکی از توانایی های ذهنِی انسان است و گفتار فقط نمود آوایی این توانایی است . زبان شناسان معتقدند که در زبان به عنوان یک توانایی ذهنی ، هیچ گونه خطایی وجود ندارد .فقط در گفتار ممکن است خطا پدیدار شود . زبان مثل جدولِ ضرب است که خالی از هرگونه خطا است و گفتار مثلِ عملِ ضربی است که ما با استفاده از جدولِ ضرب انجام می دهیم که امکان بروز خطا در آن هست.

اشتباه و خطا در گفتار رخ می هدو رفع و اصلاحِ آن به وسیله ی زبان صورت می گیرد . امّا این تنها فایده ای نیست که از تمایزِ زبان و گفتار حاصل می شود . فایده ی دیگر این تمایز آن است که به کمکِ آن نشان می دهیم کسانی هم که به طورِ مادرزاد یا به سبب تصادف از قدرتِ گفتار بی بهره اند ، به هیچ وجه از نعمتِ زبان محروم نیستند ؛ آن ها هم مسلّماً از توانایی ذهنی زبان به اندازه ی افرادِ دیگر برخوردارند ؛ جز این که به هنگام ِ استفاده از آن به جای نمود آوایی یا گفتار از نمود حرکتی (حرکت دست ها و لب ها) کمک می گیرند .