اصول برنامه‌ی درسی زبان و ادبیّات فارسی دوره‌ی راهنمایی

       1- در برنامه‌ی فارسی دوره‌ی راهنمایی اصل بر جنبه‌های عملی زبانی و ادبی باشد.

2- برنامه باید بتواند توانایی اندیشیدن در نوجوان را تقویت کند.

     3- از جدیدترین دستاوردها و پژوهش‌های حوزه‌ی زبان و ادبیّات نوجوان در تدوین برنامه استفاده شود:

     4- سیر برنامه‌ریزی زبان و ادبیّات فارسی از ساده به تکامل یافته ، باشد.

     5- سیر توجّه برنامه از زبان طبیعی به زبان معیار باشد.

     6- به تمامی گونه‌‌های زبان فارسی توجّه مناسب و متناسب شود.

     7- زبان انتخابی ساده و صمیمی و متناسب با ذهن و زبان دانش‌آموزان باشد.

     8- به گسترش حوزه‌های زبان فارسی (آواشناسی، معناشناسی و دستور) توجّه کافی شود.

     9- برنامه بر اساس آخرین یافته‌ها و نظریّه‌های حوزه‌ی زبان‌شناسی و ادبیّات باشد.

    10- به انواع خط‌های خوانداری و نوشتاری توجّه کافی شود.

    11- رسم‌الخط بر اساس آخرین مصوّبات شیوه‌ نامه‌ی سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی باشد.

    12- برنامه باید زمینه‌ساز تقویت مهارت‌های زندگی درنوجوانان باشد.

    13- برنامه باید زمینه‌ساز تقویت روحیّه­ی مطالعه و کتاب‌خوانی باشد.

    14- آموزش نکات زبانی، اخلاقی، ارزشی و شناختی به شکل غیرمستقیم باشد.

    15- برنامه باید زمینه‌ساز تقویت و پرورش خلّاقیّت و ذوق هنری و ادبی نوجوان باشد.

    16- برنامه باید زمینه‌ساز رفتارهای اخلاقی، اجتماعی و تربیتی مناسب در نوجوانان باشد.

    17- به نقش سازنده‌ی زن و مرد به طور مناسب و متناسب در برنامه توجّه شود.

    18- موضوعات و مطالب به یک محدوده‌ی جغرافیایی محدود نشود.

    19- در برنامه به دانش‌های بشری در تعامل با زبان و ادبیّات توجّه کافی شود.

    20- به تقویت و تعمیق حافظه‌ی سمعی و بصری توجّه کافی شود.

    21- برنامه باید زمینه‌ساز ابراز وجود و بیان احساس دانش‌آموزان باشد.

    22- موادّ برنامه باید با علایق، سلیقه‌ها و نیازهای دانش‌آموز هم‌سویی داشته باشد.

   23- عناصر و مؤلّفه‌‌های برنامه در عین بنیادین بودن، انعطاف‌پذیر باشد.

    24- از ادبیّات دیگر ملل در کنار ادبیّات فارسی استفاده شود. (راهنمای برنامه ، 1389)