1- در برنامه‌ی فارسی دوره‌ی راهنمایی اصل بر جنبه‌های عملی زبانی و ادبی باشد.
2- برنامه باید بتواند توانایی اندیشیدن در نوجوان را تقویت کند.
3- از جدیدترین دستاوردها و پژوهش‌های حوزه‌ی زبان و ادبیّات نوجوان در تدوین برنامه استفاده شود:
4- سیر برنامه‌ریزی زبان و ادبیّات فارسی از ساده به تکامل یافته ، باشد.
5- سیر توجّه برنامه از زبان طبیعی به زبان معیار باشد.
6- به تمامی گونه‌‌های زبان فارسی توجّه مناسب و متناسب شود.
7- زبان انتخابی ساده و صمیمی و متناسب با ذهن و زبان دانش‌آموزان باشد.
8- به گسترش حوزه‌های زبان فارسی (آواشناسی، معناشناسی و دستور) توجّه کافی شود.
9- برنامه بر اساس آخرین یافته‌ها و نظریّه‌های حوزه‌ی زبان‌شناسی و ادبیّات باشد.
10- به انواع خط‌های خوانداری و نوشتاری توجّه کافی شود.
11- رسم‌الخط بر اساس آخرین مصوّبات شیوه نامه‌ی سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی باشد.
12- برنامه باید زمینه‌ساز تقویت مهارت‌های زندگی درنوجوانان باشد.
13- برنامه باید زمینه‌ساز تقویت روحیّهی مطالعه و کتاب‌خوانی باشد.
14- آموزش نکات زبانی، اخلاقی، ارزشی و شناختی به شکل غیرمستقیم باشد.
15- برنامه باید زمینه‌ساز تقویت و پرورش خلّاقیّت و ذوق هنری و ادبی نوجوان باشد.
16- برنامه باید زمینه‌ساز رفتارهای اخلاقی، اجتماعی و تربیتی مناسب در نوجوانان باشد.
17- به نقش سازنده‌ی زن و مرد به طور مناسب و متناسب در برنامه توجّه شود.
18- موضوعات و مطالب به یک محدوده‌ی جغرافیایی محدود نشود.
19- در برنامه به دانش‌های بشری در تعامل با زبان و ادبیّات توجّه کافی شود.
20- به تقویت و تعمیق حافظه‌ی سمعی و بصری توجّه کافی شود.
21- برنامه باید زمینه‌ساز ابراز وجود و بیان احساس دانش‌آموزان باشد.
22- موادّ برنامه باید با علایق، سلیقه‌ها و نیازهای دانش‌آموز هم‌سویی داشته باشد.
23- عناصر و مؤلّفه‌‌های برنامه در عین بنیادین بودن، انعطاف‌پذیر باشد.
24- از ادبیّات دیگر ملل در کنار ادبیّات فارسی استفاده شود. (راهنمای برنامه ، 1389)
