2. حدود انتظارات مربوط به (پرورش مهارت های زبان)
گوش دادن
الف- دقت در گوش دادن
-تشخیص زیر و بمی صداها و پیدا کردن منبع و جهت صدا
-توجه و دقت به صداهای آخر و اول کلمات
-گوش دادن به صدای پیرامون
-گوش دادن به سکوت(موسیقی سکوت)
ب- بررسی شنیده ها و دریافت هسته ی معنایی پیام و ارتباط میان بخش های یک پیام
-آشنایی با ریتم طبیعی(صدای ضربان قلب- صدای ریزش باران، صدای سم اسب و ...)
- درک نقطه نظرات محسوس گوینده
- پیروی از سه دستور العمل و فرمان ساده
- تشخیص ارتباط علت و معلولی یک پیام
-انسجام در رساندن پیام
ج- درک پیام در گونه های مختلف زبانی
- تشخیص و درک اشارات،لحن و آهنگ در کلام
سخن گفتن
الف- به کارگیری کارافزارهای مناسب ارتباطی در سخن گفتن:
-کاربرد مناسب حرکات دست و چهره، لحن و آهنگ صدا در سخن گفتن
-بیان احساسات خود برای شادی و غم های دیگران
-تقلید صداهای شنیده شده و ریتمهای مختلف
-تقلید ریتم طبیعی(صدای ضربان قلب ، صدای ریزش باران، صدای سم اسب و ...)
ب- حرکت از سخن خود محور به گفت و گوی دو سویه و سخن گفتن در برابر جمع
-شرکت در بحث و گفت و گوهای کلاسی و بیان اندیشه در رابطه با موضوع مطرح شده.
-بیان تجربیات و توصیف و توضیح دیده ها و شنیده ها در جمع بدون اضطراب و شتابزدگی
-ارائه و پیشنهاد
-گسترش گنجینه ی لغات واژگان پایه (واژگانه پایه ی شنیداری، واژگان پایه فعال و ...)
-بیان صحیح کلمات جدید
- به کارگیری جملات و عبارات کوتاه
-کامل کردن عبارات کوتاه
-بیان کلمات معنی دار و هم قافیه
خواندن
- ارتباط بین بخش های مختلف تصاویر
- ارتباط نماد تصویری با نماد نوشتاری
نوشتن
-دوره کشی نوشتاری
- وصل کردن خط چین ها و نقطه ها
-ترسیم خطوط مختلف در دفتر و سطوح بی خط (افقی، عمودی، گردی، سه گوش، چهارگوش و ...)
حدود انتظارات اهداف برنامه درسی پیش دبستانی
در راهنمای برنامه دوره ی درسی پیش دبستانی 11 هدف کلی مورد توجه قرار گرفته است. جهت دستیابی به هر یک از اهداف حدود انتظارات مربوط به آن تعیین شده است منظور از حدود انتظارات محدوده محتوای متناسب با اهداف است که انتظار می رود در تولید و ارائه فعالیت های یاددهی- یادگیری از آن استفاده شود.
1.حدود انتظارات مربوط به شناخت حواس و پرورش مهارت استفاده از آن
-استفاده از حواس برای شناخت (بینایی،شنوایی، لامسه،بویایی، چشایی)
-استفاده از حواس در تشخیص تفاوت ها و شباهت ها
-به کارگیری حواس در جمع آوری اطلاعات
-تشخیص اشیا در صور مختلف
-استفاده از حواس برای شناخت کل و جزء اشیاء و پدیده ها
اهداف دوره پیش دبستانی
1. شناخت حواس و پرورش مهارت استفاده از آن
2. پرورش مهارت های زبان
3. توسعه توانایی های جسمی و حرکتی
4. توجه به محافظت اندامها (بهداشتی، ایمنی، تغذیه ای)
5. شناخت محیط زیست و توجه به زیبایی ها و حفظ آن
6. درک مفاهیم اساسی ریاضی,علوم
7. توسعه توانایی های ذهنی/ مشاهده، قدرت تمرکز، طبقه بندی، استدلال، حل مسأله، خلاقیت، پرسشگری
8. شناخت مقررات و قوانین اجتماعی، توسعه روابط اجتماعی
9. شناخت فرهنگ و نشانه های میهنی, دینی
10. پرورش ذوق هنری و درک زیبایی ها
11. پرورش مهارتهای زندگی(توانایی تصمیم گیری، توانایی خودآگاهی،توانایی ایجاد روابط بین فردی،اعتماد به نفس و ...) . (راهنمای برنامه درسی پیش .... )
مقدمه
در بحث از توسعه، آموزش پیش دبستانی به عنوان بخشی از مراحل آموزش و پرورش از اهمیت بسیاری برخوردار است سالهای اولیه ی کودکی دوره ای حساس در رشد فیزیکی، ذهنی و شخصیتی کودکان محسوب می گردد. تأثیر آموزشهای این دوره در شکل دهی موفقیت های تحصیلی کودکان در سالهای بعد ، افزایش روز افزون متقاضیان این دوره ، مبین ضرورت تهیه ی برنامه های کیفی و غنی در این دوره می باشد. مبانی تعلیم و تربیت، نگرش در آموزه ها و سیره ی زندگی پیشوایان دین و نظریه های دانشمندان و روان شناسان نیز بر این نکته تأکید دارد.
آموزش و پرورش در دوره های پیش از دبستان بر اهداف تعیین شده استوار بوده و به موارد ذیل تأکید دارد:
1- ایجاد انگیزه و علاقه جهت یادگیری و توسعه آن 2 - شکوفایی فطرت خداجویی 3- تقویت روحیه شاد در کودکان
در برنامه ریزی درسی دوره ی پیش دبستانی باید به نکات ذیل توجه داشت:
1. هماهنگی برنامه درسی پیش دبستانی با اهداف دوره ی آموزش ابتدایی
2. هماهنگی برنامه درسی با ویژگی های سنی کودکان: توانایی، نیازها و علایق آنها
3. توجه به فرهنگ و ارزش بومی و محلی
4. فعالیت محور بودن برنامه درسی یعنی به جای تأکید بر محتوا باید بر فعالیت دانش آموزی تأکید داشت که این فعالیت ها عبارتند از بازی، قصه، شعر خوانی، ساختن کاردستی، فعالیت های علمی (مشاهده، بحث و گفتگو، گردش علمی، اجرای آزمایش) نمایش خلاق و نقاشی
5. در هم تنیده بودن برنامه درسی یعنی برنامه درسی تلفیقی به جای تأکید بر رشته های مجزا
6. جریان آموزشی مورد انتظار برنامه درسی به صوت غیر مستقیم و از طریق اجرای فعالیت ها به وجود می آید. اساس کار جریان آموزشی بر فعالیت های نوآموزان متمرکز است. این فعالیت ها طوری سازمان دهی می شود که آنان بتوانند اطلاعات مورد نیاز و مهارت های لازم را در زمینه های مختلف از قبیل ریاضی، علوم و ... از طریق انجام آنها کسب نمایند.
7. توجه به تهیه و تدارک بسته های آموزشی یا به عبارت دیگر توجه به تهیه منابع متعدد از قبیل کتاب راهنمای مربی، وسایل مورد نیاز، برگه های انجام کار علمی و ...
8. تولید برنامه درسی بر طراحی، زمان بندی و نظم تأکید دارد ولی این اصل در مقابل نیازهای کودکان انعطاف پذیر است.( راهنمای برنامه درسی پیش دبستانی ، سازمان پژوهش وبرنامه ریزی آموزشی، دفتر برنامه ریزی و تالیف کتاب های درسی ، 1389)
در دورهی راهنمایی ،کتاب فارسی با توجه به ساختار رشته و ماده‌ی درسی و بر اساس ادامه‌ی منطقی برنامهی درسی دورهی ابتدایی سازماندهی و تدوین خواهد شد. این کتاب علاوه بر مهارت خواندن، مهارتهای شنیدن، سخن گفتن، تفکّر، نقد و تحلیل را نیزمی پروراند. کتاب فارسی راهنمای با رعایت رویکردها، اصول واهداف برنامه در 8 فصل با موضوع های زیریا موضوع های مناسب دیگر سازماندهی وتدوین شده است: 1- اسلام وانقلاب اسلامی 2- علم وفرهنگ 3- زیبایی آفرینش 4- شکفتن 6- نام ها و یادها 7- سرزمین من 8- ادبیات جهان
توضیح: الف- هر کتاب باستایش آغاز و به نیایش ختم می‌شود. ب- پس از هر فصل ، یک شعر و حکایت مناسب و هماهنگ با محتوای فصل آورده می‌شود. پ- در هر فصل 2 یا 3 درس آورده می‌شود. توزیع مطالب بر اساس اهمیت فصل‌ها می‌باشد. ت- تعداد درس‌ها21 درس خواهد بود. ث- متون نظم و نثر به طور متعادل و مناسب توزیع خواهد شد. ج- در پیشانی هر فصل ، جمله ای زیبا که بیانگر محتوای فصل باشد ، خواهد آمد . چ-به منظور کاهش حجم ، روان خوانی ها پس از هر دو فصل خواهد آمد . ح- 2 درس آزاد و تعدادی تمرین تکمیل کردنی ، پیش بینی خواهد شد .
ساختار پیشنهادی هر درس
- متن درس - تصاویر - فعالیت: خود ارزیابی ، دانش های زبانی و ادبی ، کارگروهی
- نوشتن : شامل تمرین های املایی ، نگارشی ، انشایی و تحلیل محتوایی
از تصاویر زیبا، جذّاب، پرکشش با رنگ آمیزی زنده – همخوان با درون مایه ی درس – در جهت تقویّت فهم و درک محتوا استفاده شود.
نکته ی اول : دانش زبانی و دستوری است.نکته ی دوم : آرایه ها و اصطلاحات ادبی به کار رفته در درس را آموزش می دهد.
- فعالیت ویژه ( قصه‌گویی، کتاب خوانی ، شعر خوانی، نمایش، نقّالی، قصه سازی)
ت) نوشتن :
در این بخش مهارت های نوشتاری زبان فارسی به شیوه های مختلف از قبیل املا ، نگارش ، انشا و... تمرین و تقویت می‌شود. در هر درس مجموعه ای از فعالیت های نوشتاری ، مبتنی بر آموزش های درس ،در نظر گرفته خواهد شد. (راهنمای برنامه فارسی راهنمایی،1389)
اهداف برنامهی درسی زبان و ادبیّات فارسی راهنمایی
اهداف حیطه‌ی شناختی :
الف-تقویت شناخت زبان فارسی
1- آشنایی بیشتر با زبان معیار فارسی 2- آشنایی با اصول و مبانی فرهنگی - تربیتی اسلام و ایران
3- آشنایی بیشتر با دانشهای زبانی 4- آشنایی با کارکردهای نقش های زبان
5- آشنایی با روشهای تحقیق ، مطالعه و کتابخوانی در حوزه زبان و ادبیات
ب- شناخت ادبیات فارسی
1-آشنایی با نمونه‌های عالی نظم و نثر فارسی 2-آشنایی با جلوه های زیبایی شناختی در ادبیات(نظم و نثر) 3- آشنایی بیشتر و گسترده‌تر با چهره‌های بزرگ ادبی و فرهنگی (ایران و جهان) 4-آشنایی با مفاهیم فرهنگی ، سیاسی ، اجتماعی و اخلاقی قرآن کریم از طریق متون ادبی
اهداف حیطه‌ی عاطفی :
1-تقویت علاقه و نگرش نسبت به کاربرد مهارت های زبانی 2-تقویت علاقه و نگرش مثبت نسبت به زبان و ادبیات ایران و جهان 3- تقویت علاقه و نگرش مثبت نسبت به بیان احساسات و عواطف در قالب گفته‌ها، نوشته‌ها و سروده‌ها 4-تقویت علاقه و نگرش مثبت نسبت به مطالعه‌ی نوشته‌های مناسب 5-تقویت روحیه‌ی زیباشناختی و تلطیف عواطف و احساسات 6-پرورشعلاقه وتوجه ویژه نسبت به موضوعات ومفاهیم تاریخ،فرهنگ وتمدّن اسلام و انقلاب اسلامی ایران 7-تقویّت علاقه به فهم و درک آموزه های دینی و قرآنی
اهداف حیطه‌ی مهارتی :
الف-پرورش مهارت گوش دادن
1- دقت و تمرکز در سخن گوینده 2-تقویت مهارتهای خوب شنیدن و درک گفته‌های دیگران
3-توسعه و تعمیم زبان فارسی معیار (در سه حوزه‌ی واژگان، دستور و معنا) 4-دریافت پیام در گونههای مختلف زبانی 5-دقت در لحن و تکیه های سخن دیگران 6-تقویت توانایی تحمل سخن دیگران 7-پردازش و نقد شنیده ها
ب-پرورش مهارت سخن گفتن
1- سخن گفتن مؤثر، مناسب، روان در برابر جمع 2- تقویت توانایی‌های گفتاری به منظور غلبه بر کم‌رویی و کسب موفقیت‌های اجتماعی 3- اصلاح گفتار با توجه به کاربرد زبان فارسی معیار (به ویژه در مناطق دو زبانه) 4- تقویت توانایی بیان صحیح احساسات، آرزوها، اندیشه‌ها، مشاهدات، شنیدها و خوانده‌ها 5- شرکت فعال در بحث و گفت وگو‌ها 6- تقویت روحیه‌ی پرسشگری و پاسخگویی خلاق به پرسش‌ها 7- به کارگیری مناسب گونههای زبان
پ -پرورش مهارت خواندن
1- توانایی خواندن نثر و شعر با لحن و آهنگ مناسب 2- تقویت مهارت در درست‌خوانی و روان‌خوانی گونههای مختلف متون زبانی و ادبی 3- بهره‌گیری از رویکرد کلی‌نگر در خواندن
4- توانایی به کارگیری کارافزارهای مناسب در خواندن 5- توانایی دریافت پیام محوری متن
6- توسعه‌ی توانایی در سرعت بخشی هنگام خواندن 7- تقویت توانایی خواندن نقاد ، مطالعه و کتابخوانی
ت-پرورش مهارت نوشتن
1- تقویت توانایی درست، خوانا و زیبا نویسی 2 - کسب مهارت نوشتن خلاق
3- توانایی بیان باورها، احساسات و خواسته‌ها در قالب نوشته‌های گوناگون (نامه، گزارش و ...)
4– توانایی نوشتن به گونههای زبان معیار 5– توانایی نوشتن انواع نوشته‌ها
6- بهره‌گیری از امکانات زبانی و ادبی برای تأثیرگذاری بیشتر (مثل شعر)
ث-پرورش مهارتهای تحلیل و تفکر
1- توانایی اظهارنظر درباره‌ی عناصر تشکیل دهنده متن 2- توانایی اظهارنظر درباره‌ی کاربرد واژگان یک نوشته 3- اظهارنظر درباره‌ی زیبایی‌های سخن، نثر و شعر 4 - اظهارنظر درباره‌ی پیام‌های یک متن 5- توانایی استفاده‌ی مناسب از قوای تخیل در به کارگیری مهارتهای زبانی 6- توانایی خلاقیت و داشتن روحیه‌ی کاوش و جست‌و‌جو‌گری 7- توانایی فرضیه سازی، استدلال و نتیجه‌گیری در مورد موضوعات و سرفصلهای فارسی دورهی راهنمایی.(راهنمای برنامه درسی فارسی راهنمایی ،1389)
1- در برنامهی فارسی دورهی راهنمایی اصل بر جنبه‌های عملی زبانی و ادبی باشد.
2- برنامه باید بتواند توانایی اندیشیدن در نوجوان را تقویت کند.
3- از جدیدترین دستاوردها و پژوهش‌های حوزه‌ی زبان و ادبیّات نوجوان در تدوین برنامه استفاده شود:
4- سیر برنامهریزی زبان و ادبیّات فارسی از ساده به تکامل یافته ، باشد.
5- سیر توجّه برنامه از زبان طبیعی به زبان معیار باشد.
6- به تمامی گونههای زبان فارسی توجّه مناسب و متناسب شود.
7- زبان انتخابی ساده و صمیمی و متناسب با ذهن و زبان دانش‌آموزان باشد.
8- به گسترش حوزه‌های زبان فارسی (آواشناسی، معناشناسی و دستور) توجّه کافی شود.
9- برنامه بر اساس آخرین یافته‌ها و نظریّه‌های حوزه‌ی زبان‌شناسی و ادبیّات باشد.
10- به انواع خط‌های خوانداری و نوشتاری توجّه کافی شود.
11- رسم‌الخط بر اساس آخرین مصوّبات شیوه نامه‌ی سازمان پژوهش و برنامهریزی آموزشی باشد.
12- برنامه باید زمینه‌ساز تقویت مهارتهای زندگی درنوجوانان باشد.
13- برنامه باید زمینه‌ساز تقویت روحیّهی مطالعه و کتابخوانی باشد.
14- آموزش نکات زبانی، اخلاقی، ارزشی و شناختی به شکل غیرمستقیم باشد.
15- برنامه باید زمینه‌ساز تقویت و پرورش خلّاقیّت و ذوق هنری و ادبی نوجوان باشد.
16- برنامه باید زمینه‌ساز رفتارهای اخلاقی، اجتماعی و تربیتی مناسب در نوجوانان باشد.
17- به نقش سازنده‌ی زن و مرد به طور مناسب و متناسب در برنامه توجّه شود.
18- موضوعات و مطالب به یک محدوده‌ی جغرافیایی محدود نشود.
19- در برنامه به دانشهای بشری در تعامل با زبان و ادبیّات توجّه کافی شود.
20- به تقویت و تعمیق حافظه‌ی سمعی و بصری توجّه کافی شود.
21- برنامه باید زمینه‌ساز ابراز وجود و بیان احساس دانش‌آموزان باشد.
22- موادّ برنامه باید با علایق، سلیقه‌ها و نیازهای دانش‌آموز هم‌سویی داشته باشد.
23- عناصر و مؤلّفه‌‌های برنامه در عین بنیادین بودن، انعطاف‌پذیر باشد.
24- از ادبیّات دیگر ملل در کنار ادبیّات فارسی استفاده شود. (راهنمای برنامه ، 1389)
رویکرد عبارت است از جهت‌گیری اساسی نسبت به یاددهی و یادگیری و ابعاد گوناگون آن در حوزه‌ی برنامهریزی درسی. بر این اساس در برنامهی درسی فارسی راهنمایی رویکردها عبارتاند از:
1- رویکرد کلی
بر اساس این رویکرد (روان‌شناسی گشتالت)، انسان هنگام برخورد با امور و پدیده‌ها ابتدا به کلّ آنها توجّه می‌کند و پس از آن به اجزای سازنده‌ی کل می‌پردازد ؛ به همین جهت در برنامه‌های درسی و مراحلّ یاددهی – یادگیری نیز باید نخست اشکال و صورت‌های کل را به دانش‌آموزان یاد بدهیم، سپس با استفاده از شیوه‌ی تجزیه‌ی کل به عناصر سازنده، اجزای آن را معرّفی کنیم ؛ مثلاً به جای آن که دانش‌آموز شعری را بیت بیت حفظ کند، باید کل شعر را چند بار بخواند و پس از دریافت مفهوم و پیام کلی آن، شعر را حفظ کند. سپس شعر را از منظرهای مختلف دستوری، ادبی، نگارشی، املایی و معنایی بررسی و تحلّیل کند.
2- رویکرد فعّالیّت محوری
با توجّه به این که بخش قابل توجّهی از ماهیّت زبان و ادبیّات فارسی، مهارتی است و از طریق این مهارت‌ها به جنبه‌های درونی و برونی فرد پرداخته می‌شود، سعی شده است به طور متعادل در طرّاحی برنامهی درسی فارسی راهنمایی به جنبه‌های مختلف دانش‌آموز دورهی راهنمایی توجّه کافی شود و متناسب با آن عناصر محتوا و فعّالیّتهای یادگیری سازماندهی شود.
3- رویکرد تلفیقی
از آن‌جا که درس زبان و ادبیّات فارسی ماهیّتاً تلفیقی و درهم تنیده است، کوشیده‌ایم برنامهی درسی زبان و ادبیّات فارسی به نحوی تلفیق و ارائه شود که در نهایت توانایی‌های ذهنی، درک و فهم، تجزیه و تحلّیل، ترکیب و بازسازی، نقد و داوری، برقراری ارتباط با دیگران، ابراز وجود و بیان احساسات، افزایش قدرت خلّاقیّت و .... تقویت شود. این رویکرد در حوزه‌های زیر انعکاس خواهد داشت:
1- تلفیق مهارتهای زبانی
2- تلفیق مهارتهای ادبیّات فارسی
3- تلفیق اطّلاعات و دانشهای زبانی و ادبی
4- تلفیق مفاهیم فرهنگی، اجتماعی، دینی و ملّی در محتوا
5- تلفیق زبان و ادبیّات فارسی با سایر دروس.
4- رویکرد ساختاری
زبان و ادبیّات ، نظامی از عناصر و مؤلّفه‌‌های مرتبط به هم است که برای رمزگردانی معانی به کار می‌رود. هدف از یاددهی و یادگیری، تسلّط پیدا کردن بر عناصر این نظام است که معمولاً در حوزه‌های آواشناسی، واحدهای دستوری و واژگانی قرار می‌گیرد. بر اساس این رویکرد، برنامهی زبان و ادبیّات باید به گونه‌ای باشد که در نهایت دانش‌آموز نسبت به ساختارهای تشکیل‌دهنده‌ی زبانی و ادبی آگاهی پیدا کند و از طریق مهارت در شناخت جنبه‌های توصیفی زبان، به معانی موجود در آن پی ببرد.
5- رویکرد نقش‌گرایی
در این رویکرد، زبان و ادبیّات وسیله و ابزاری برای بیان معانی است. به جای توجّه ویژه به عناصر زبانی، به بعد کاربردی و تولیدی زبان و ادبیّات تأکید می‌شود. از عناصر زبان و ادبیّات فقط در حدی سود جسته می‌شود که معنا و کاربرد زبان تسهیل یابد و محتوای برنامه بر اساس معنا سازماندهی شود. بر اساس این رویکرد صورت و ساخت ظاهری زبان اصل نیست بلکه نقش و معنای زبان مهّم است.
6- رویکرد ارتباطی
در این رویکرد، زبان و ادبیّات وسیله‌ای برای فهم و روابط متقابل افراد و برقراری روابط اجتماعی بین افراد تلقّی می‌شود. هم چنین ، به جای توانش زبانی و ادبی به توانش ارتباطی اهمّیّت داده می‌شود. به درک مطلب بیشتر از تولید زبان و ادبیّات تأکید می‌شود و در نتیجه ، امکان تماس دانش‌آموز با زبان و ادبیّات واقعی بیشتر شده و امکان تعامل بین افراد و گروه‌ها افزایش می‌یابد. مهّم‌ترین نکته در این رویکرد این است که آموزه‌ها و ره یافت‌های این رویکرد به گونه‌ای است که هم رویکرد ساختاری و هم رویکرد نقش‌گرایی را در بر می گیرد . شاید بتوان رویکرد ارتباطی را به عنوان یک رویکرد کاملاً تلفیقی در حوزه‌ی زبان و ادبیّات تلقّی کرد که در این صورت از این طریق می‌توان به بسیاری از نیازهای موضوع درسی، دانش‌آموز و جامعه پاسخ داد. (برگرفته از راهنمای برنامه درسی فارسی، 1389)
زبان فارسی بنا بر اصل پانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی‌ایران، زبان رسمی و کلید فهم ذخایر ارزشمند علمی و ادبی تمدن ایرانی-اسلامی و از ارکان هویت ملی و فرهنگی ایرانیان است. تجدیدنظر اصولی در برنامه‌های درسی و بالا بردن کیفیت و کارآیی آنها یکی از ضرورت‌های مسلّم نظام آموزشی است. به‌کارگیری علمی و عملی اصول و معیارهای دانش برنامهریزی درسی در طراحی، اجرا و ارزش‌یابی، باعث تعمیق و توسعه‌ی منطقی محتوای موردنظر می‌شود؛ درنتیجه، امکان تحقّق اهداف را افزایش می‌دهد و به هم‌سو شدن محتوا با نیازهای دانش‌آموزان و انتظارات جامعه می‌انجامد. به‌منظور تحقّق نکات یاد شده و هم‌چنین آموزش و ترویج و گسترش این زبان و مهارتهای وابسته به آن، با توجّه به رویکردهای نوین آموزشی و تغییرات و تحوّلات علوم زبان‌شناسی و زبان‌آموزی و برنامهریزی درسی و باتوجّه به نقد و بررسی‌های به‌عمل آمده توسط صاحب‌نظران و معلّمان، ضرورت بازنگری و تجدیدنظر اصولی در برنامهی زبان‌آموزی بیش از پیش احساس می‌شد. براساس همین ضرورت، در سال 1374 شورای برنامهریزی زبان‌آموزی در دفتر برنامهریزی و تألیف کتب درسی تشکیل شد. این شورا متشکّل از متخصّصان زبان‌آموزی، کارشناسان زبان‌آموزی، برنامه‌ریزان و معلّمان ابتدایی و متخصّصان تعلیم و تربیت و روان‌شناسی و ادبیّات کودکان و نوجوانان بود. شورای برنامهریزی زبان‌آموزی در آغاز به نیازسنجی و بررسی نظرات موجود در تحقیقات، رساله‌های دانشگاهی و مکاتبات آموزگاران پرداخت تا بر مبنای آن به طراحی و برنامهریزی بپردازد. از آن‌جا که سابقه‌ی برنامهریزی زبان‌آموزی به سال 1348 برمی‌گردد و تا سال 1374 هیچ‌گونه اقدام برنامهریزی صورت نگرفته بود، سعی شده است مراحل علمی برنامهریزی درسی در کلیه‌ی اقدامات و فعّالیّتهای شورا مورد ملاحظه و مدّنظر باشد. این شورا پس از نشست‌های مقدّماتی و مشاوره با جمعی از متخصّصان امر، طی هشتاد جلسه که اسناد آن در مرکز اسناد دفتر برنامهریزی موجود است، به تهیه و تنظیم ابعاد مختلف برنامهی درسی پرداخت. به موازات شورا، سه گروه کاری پیرامون خطّ معیار فارسی، رویکردها و شیوه‌های آموزش زبان فارسی و تعیین واژگان پایه و تصویر در کتابهای درسی به فعّالیّت پرداختند که نتایج این گروه‌های کار در قالب پروژه‌های تحقیقی در مرکز اسناد دفتر برنامهریزی و تألیف نگه‌داری می‌شود. به دنبال پایان یافتن جلسات شورای برنامهریزی و شروع کار تألیف و مقارن با همایش نقد و بررسی کتابهای درسی ابتدایی (تنکابن، تابستان 1378) و با تأکیدات عالمانه‌ی ریاست محترم سازمان، کار تجدیدنظر در برنامهی درسی مصوب 1378 انجام گرفت و در نُه بخش تولید شد. این راهنمای برنامه، در سال 1380 پس از اعتباربخشی و اعمال تغییرات لازم و تصویب شورای برنامهریزی دفتر بازبینی شد . پس از اجرای سراسری برنامه و کتاب های درسی در دوره پنج سالهی ابتدایی و دریافت بازخوردهای نظری و پژوهشی و اعمال جهتگیریها و خطمشیهای دفتر برنامهریزی و تألیف کتاب های درسی 1385، بار دیگر ، این مجموعه مورد بازنگری قرار گرفته است .(راهنمای برنامه درسی فارسی ابتدایی, 1389)
توجه یکسان به مهارت های زبانی شفاهی وکتبی
یکی دیگراز ویژگی های برنامه ی درسی زبان آموزی بر خلاف گذشته ، توجه یکسان به هر چهار مهارت گوش دادن ، سخن گفتن ، خواندن و نوشتن است. پیش از این ، در کتابهای فارسی فقط به خواندن و نوشتن اهمیت داده می شد آن هم به شکل کاملا سنتی .یعنی زبان آموزی در روخوانی و رونویسی از درس،املای سنتی،انشای خارج ازکلاس خلاصه می شد . در حالی که در این برنامه ، نه تنها به تقویت مهارتهای ذهنی ودرک مطلب اهمیت داده شده ، بلکه به نمودهای عینی تفکر(چهار مهارت زبانی) به یک میزان توجه شده است .
از طرف دیگر، می دانیم که انسان در هر مرحله از زندگی باید در گوش دادن و سخن گفتن ، مهارت کافی بدست آورد زیرا بدون تسلط بر این دو نمی توان انتظار داشت که دانش آموز در خواندن و نوشتن مهارت پیدا کند. علاوه بر این ، مهارت های گوش دادن و سخن گفتن در حکم دو مهارت شفاهی زبان ، کودک را برای ابراز وجود نزد دیگران و برقراری تفاهم و درک کلام دیگران آماده تر می سازد زیرا خواندن و نوشتن بیشتر جنبه انفرادی دارند و الزاماً موجب ارتباط رو در رو نیست.
